* Το Μπουντρούμι με τις Αναμνήμες...

- Κοίτα... με το να ψυχανεμίζεσαι γενικά κι αόριστα, δε βγαίνει και τίποτα θετικό...

- Excusez-moi?

- Λέω... Με το να ψυχανεμίζεσαι γενικώς, θα παραμείνεις στάσιμος... Κι αν κινηθείς, θα κινηθείς προς τα πίσω.

- Θύμισέ μου κάτι, σε παρακαλώ... Μάλλον μου διαφεύγει.

- Τί;

- Πότε είπα ότι ψυχανεμίζομαι;

- Πριν λίγο. Με δουλεύεις; Ρε σεις... μόνο εγώ δεν το 'χω χάσει;

- Μάλλον κάποιο λάθος κάνεις... Αν και, δε φταίς εσύ. Το ότι χάθηκε η προφορά της γλώσσας μας δεν είναι δικό σου λάθος... Αν μη τι άλλο, όχι αποκλειστικά δικό σου.

- Άκου... ξέρω ότι με τα λόγια είσαι καλός. Και ξέρω πως, δυο λέξεις ακόμα να σε αφήσω να πεις, θα με κάνεις να ξεχάσω. Όμως, αυτήν τη φορά, STOP! Μην το τολμήσεις!

Παραδέξου τώρα αμέσως ότι το είπες!

- Αδελφέ... Ψυχαναιμίζωμαι είπα... Μου αρέσει που Ψυχαναιμίζωμαι.

- Μα γι αυτό σου λέω κι εγώ... Με το να ψυχανεμ-...

- Ρε, τί σκάλωμα είναι αυτό που έχεις φάει; Στην τελική... γραμμένα είναι. Διαβάσέ τα επιτέλους!

- ΟΚ... Το διάβασα.

- Καιρός ήταν! Και τί βλέπεις;

- Βλέπω ότι έκανες δυο ορθογραφικά λάθη... ο Άνεμος γράφεται με 'ε' και το-...

- Έλα ρε φίλε... όντως;

- Ναι... Εδώ και αιώνες τώρα.

- Εμένα τώρα... γιατί μου λέει κάτι πως, σου λείπει ύπνος; Για να μην πω ότι, σου λείπει κάτι άλλο και σε θίξω...

- Ορίστε; Τί εννοείς;

- Εννοώ... Εμένα τώρα, τί με απασχολεί το πώς γράφεται ο Άνεμος;

- Μα αφού το Ψυχανεμίζομαι είναι σύνθετη... από την Ψυχή και τον Άνεμο...

- ΟΚ. Συμφωνώ... Εγώ δεν είπα όμως ότι Ψυχανεμίζομαι. Ποτέ μου δεν τα το έλεγα καν... πόσο μάλλον να το κάνω!

- Μάλλον ΕΣΥ θέλεις ύπνο... και μπόλικο από το άλλο που θα έλεγες... και δε με απασχολεί κι αν σε θίξω!

- Ξέρεις κάτι;

- Ξέρω πολλά...

- Αν σου έλεγα ότι είμαι Ανεμικός, τί θα έλεγες;

- Θεέ μου! Αλήθεια λες; Αδελφέ, χίλια συγγνώμη... δεν ήξερα καν... εννοώ... τόσα χρόνια σε ξέρω. Δε είχα ιδέα πως... Πάντως, μια χαρά δείχνεις. Γεμάτος ενέργεια...

- Μα φυσικά! Αφού σου είπα... είμαι Ανεμικός!

- Μα... ειλικρινά. Σήμερα σε έχω χάσει! Δεν καταλαβαίνω τί λες...

- Δοκίμασε να διαβάσεις τότε...

- Ναι... διάβασα! Κι άλλο λάθος έχεις κάνει! Ο Αναιμικός γράφεται με 'αι'.

- Προχώρα το...

- (...)

- (...)

- (...)

- Ξεκόλλησες τώρα ή ακόμα;

- Ρε φίλε... τί να πω! Έχεις δίκιο!

- Γι αυτό σου λέω... Δεν Ψυχανεμίζομαι... Απλά, Ψυχαναιμίζωμαι!

- Ναι... ναι, αυτό ομολογώ πως, μου κάνει κλικ...

- Τέσσερα κλικ δεξιά πάρτο και θα το βρεις...

- Ώστε Ψυχαναιμίζεσαι, ε; Καιρό τώρα;

- Ναι... καιρό. Και τότε και τώρα και πάντα.

- (...)

- Είναι μοναδική αίσθηση! Το να καταφέρνεις να δέσεις την Ψυχή με το Αίμα σου.

- Καλά... και γιατί δεν λες τότε, Ψυχαιμίζομαι; 

- Αδελφέ... δεν είπα 'Ανακατεύω'... 'Δένω' είπα. Δένω την Ψυχή μου με το Αίμα μου. Το αίμα που δίνει ζωή στη Σάρκα μου. Στη Σάρκα, που διατηρείται όσο η Ψυχή χρειάζεται ένα καταφύγιο, ένα εργαστήρι για να μείνει... μέχρι να τελειώσει το πείραμα. Μέχρι να μάθει. Και το 'Ψυχαναιμίζωμαι'  είναι πολυσύνθετο ξέρεις... Μου πήρε ώρα να το χτίσω...

- Δηλαδή;

- Ψυχή, Αν, Αίμα, Ζω, Είμαι.

- Καλά... αυτό τώρα σου ήρθε;

- Ναι... Μόλις τώρα δα. Καλό;

- Είσαι θεός!

- Ναι. Είμαι. Μικρός... αλλά είμαι. Τί να πω! Ίσως είναι το μόνο στο οποίο, το μέγεθος δεν παίζει ρόλο... Ίσως πάλι, ένας μεγάλος θεός να είναι γρηγορότερος από εμένα μα... σε αυτά τα θέματα, ποιος βιάζεται;

- Ψυχή, Αν, Αίμα, Ζω, Είμαι, ε; Και πώς; Εννοώ... πώς δένουν;

- Σημαίνει πως, την Ψυχή, Αν δέσω με το Αίμα μου, τότε Ζω, κι εφόσον Ζω, Είμαι.
Ψυχ-Αν-Αιμί-Ζω-Μαι...

- Χριστέ μου! Ασύλληπτο!

- Όχι. Αυτός ήταν άλλος. Και παρεμπιπτόντως, συνελήφθη ... για να δικαιώσει το Λόγο του. Το επεδίωξε. Εγώ, προσπαθώ να το αποφύγω αυτό... Προσπαθώ, κυρίως, να μάθω... όχι να διδάξω.

- Κι όμως... Ίσως να πρέπει να διδάξεις αυτά που έχεις μάθει.

- Γιατί νομίζεις ότι γράφω και... γιατί νομίζεις ότι, δεν το πολυδιαφημίζω;

- (;)

- Για να βρει την πηγή όποιος την αξίζει. Όποιος ψάχνει... και μόνον αυτός. ΑΝ, βέβαια, υπάρχει κάποιος εκεί έξω που να ψάχνει...

Αν κάποιον, ο δρόμος του, μέσα από τόσες λεωφόρους, τον βγάλει εδώ πέρα... σ' αυτήν τη σκοτεινή γωνιά που γράφω τώρα εγώ... τότε αυτός αξίζει και να μάθει... Και μόνον αυτός.

Και μόνον ΑΝ έχουν κάτι να διδάξουνε τα όσα εγώ πιστεύω.

- (...)

- (...)

- Πώς βρέθηκες στο μπουντρούμι μέσα;

- Το επεδίωξα... κι εγώ. Ξέρεις. Το 'χω. Κάποιες φορές, αρνούμαι να δεχθώ κάτι το οποίο ούτε καν μου προσεφέρθη... με αποτέλεσμα να μου δίνεται! Απλόχερα. Αυτόβουλα! Έτσι και τώρα. Βρήκα στην πόρτα μου τη Διαταγή. Άσπρο σκότος σε Μαύρο φως. Δυο όψεις. Μία Διαταγή.

- Τί εννοείς; Επεδίωξες να σε ρίξουν μέσα σε ένα μπουντρούμι; Τί το γοητευτικό βρίσκεις μέσα σε ένα μουχλιασμένο, σκοτεινό και παγωμένο μπουντρούμι;

- Σκοτάδι! Ησυχία! Μνήμες! Μυρωδιές!

- Και τί έχεις να κερδίσεις εσύ από αυτό;

- Μαθήματα. Απαντήσεις. Παθήματα. Απορίες. Ζωή. Ύπαρξη.

- Λόγο ύπαρξης; Αιτία για να Ζεις; Πρόκληση;

- Όχι αδελφέ μου... Ψυχαναιμίσου και θα Δεις!

...απόσπασμα από το βιβλίο του Hermes Quant, "Le donjon avec les mémoires", 2013 

εκδόσεις Noir & Blanc